Τον έβλεπα τα τελευταία δύο χρόνια. Να κατεβαίνει με την μπάλα την Καλλιδοπούλου και μετά στο φανάρι Βασιλ. Όλγας και στη Σχολή Τυφλών να χάνεται στο βάθος. Ήταν το «αγόρι με την μπάλα». Ένα απόγευμα αποφάσισα να του μιλήσω. Το «αγόρι με την μπάλα» έδωσε τη θέση του στον Χαράλαμπο Κορδάκη. Για τους φίλους Χάρης.

«Στη Σχολή Τυφλών άρχισα να έρχομαι πριν από περίπου πέντε χρόνια. Ήταν μία καθαρή ανάγκη να κοινωνικοποιηθώ, να αποκτήσω φίλους, παρέες, ενδιαφέροντα, να κάνω κάτι. Και τα κατάφερα. Από την αρχή δέθηκα με τα υπόλοιπα παιδιά και άρχισα να δοκιμάζω διάφορα αθλήματα. Παρότι αγαπώ το ποδόσφαιρο δεν ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο τυφλών. Δεν μου άρεσε. Αρκετά βίαιο. Mε κέρδισε το Goalball».

Ο ίδιος ανήκει στην κατηγορία αθλητών με μερική απώλεια όρασης (από το ένα μάτι βλέπει περίπου στο 10%) και λίγο πριν κλείσει τα 16 βρίσκεται στην προεπιλογή της Εθνικής Ελλάδος στο Goalball! Ένας από τους καλύτερους σουτέρ της χωράς. Σαν τον αγαπημένο του Αθανασιάδη του ΠΑΟΚ.

«Όταν ξεκίνησα μου φαινόταν αρκετά δύσκολο. Στη συνέχεια προσαρμόστηκα. Το βασικό είναι να συνηθίσεις τη μάσκα. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ ήρεμος, να προσπαθείς να έχεις προσανατολισμό, να ακούς την μπάλα, να κινείσαι γρήγορα, να αναπτύσσεις τα αντανακλαστικά σου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη στο παιχνίδι. Ο αντίπαλος μπορεί να σκοράρει ανά πάσα στιγμή».

 Κρατάει την μπάλα στα χέρια του σε όλη τη συνέντευξη. «Είναι 1,250kgr» μου λέει. «Άλλοι τη βρίσκουν βαριά, για εμένα είναι πούπουλο. Την κουβαλάω παντού, όπου και να πηγαίνω. Αρχίζω και μαθαίνω τα κόλπα της. Θυμάμαι σε έναν από τους πρώτους μου αγώνες, ο προπονητής της αντίπαλης ομάδας επειδή με είδε πιτσιρίκι έδωσε εντολή να σουτάρουν μόνο προς τη μεριά μου. Δεν πέρασε ούτε μία μπάλα! Στο επόμενο 12λεπτο αναγκάστηκε να αλλάξει τις οδηγίες του ξεφυσώντας», λέει και μου χαμογελάει.

Μιλάμε για τα τελευταία γεγονότα με τη Χρυσή Αυγή. Μιλάει για ρατσισμό και για το φως του σεβασμού. «Ξέρεις κάτι; Σε όποιο σχολείο έχω πάει τα υπόλοιπα παιδιά μου φέρονται με σεβασμό. Για ό,τι χρειαστώ είναι δίπλα μου. Έχουμε και τον φίλο μου τον Λευτεράκη στην τάξη και είναι εντελώς τυφλός. Όλοι στέκονται στο πλευρό του ανά πάσα στιγμή. Και στα μαθήματα και στο διάλειμμα. Όλη μία παρέα.

 Μη νομίζεις, όμως, ότι κι εγώ δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσισμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πριν από κάποια χρόνια, παίζαμε με κάτι παιδιά στη γειτονιά «κλέφτες και αστυνόμους». Στο τέλος είχαμε μείνει εγώ και μία κοπέλα για να μας επιλέξουν. Το αγόρι που διάλεγε είπε: «Θέλω στην ομάδα μου το κορίτσι, τι να τον κάνω τον τυφλό;». Για δύο ημέρες δεν βγήκα από το δωμάτιό μου. Δεν έτρωγα, δεν μιλούσα. Κάποια στιγμή ήρθε η μαμά μου δίπλα μου, ύστερα από πολλές προσπάθειες που της είχα κλείσει την πόρτα. Με σήκωσε, φορέσαμε τη μάσκα των τυφλών και κάναμε βόλτες μέσα στο σπίτι χέρι χέρι. Στο τέλος μου μίλησε για τη διαφορετικότητα, να χαίρομαι αυτά που έχω. Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν ούτε αυτά».
Σε λίγη ώρα ξεκινάει το καθιερωμένο φροντιστήριο μετά το σχολείο. «Δεν μου αρέσουν τα μαθηματικά», ψιθυρίζει. «Εγώ ψυχολόγος θέλω να γίνω. Αν δεν τα καταφέρω φυσιοθεραπευτής. Αλήθεια υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει τα μαθηματικά;». Η μητέρα του στη γωνία χαμογελάει και τον πειράζει για την επανάληψη που πρέπει να κάνει στα θεωρητικά. «Απόψε έχει Champions League. Ποια θεωρητικά; Τον έχεις δει τον Οζίλ της Άρσεναλ; Παικταράς ε;».

Και μετά το Champions League διάβασμα. Ο Χάρης έχει κάθε βράδυ στο πλευρό του τη Δωροθέα, τη μία από τις μεγαλύτερες αδερφές του, που του διαβάζει.

«Τελευταία έχω λατρέψει τον Μικρό Πρίγκηπα. Της ζητώ να μου τον διαβάζει συνέχεια. Κοντεύω να τον μάθω απ' έξω. Ξέρεις ποιο σημείο μου αρέσει περισσότερο; «Δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους. Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω».

Τον χαιρετώ για να συνεχίσει την προπόνηση και να ετοιμαστεί για το φροντιστήριο. «Μην ελπίζεις πολλά την Κυριακή. Θα μιλήσει ο νόμος της Τούμπας», μου λέει πίσω από τον προπονητή του στον "Ήφαιστο", Γιώργο Μαρκόπουλο. Κρατάει την μπάλα στο ένα χέρι και μου χαμογελάει.

«Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια».

Πηγή:  http://www.lifo.gr/team/tenten/42397