Το δικαίωμά τους για ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στην κοινωνική ζωή διεκδικούν οι τυφλοί

Το δικαίωμά τους για ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στην κοινωνική ζωή διεκδικούν οι τυφλοί, οι οποίοι αγωνίζονται για πεζοδρόμια χωρίς εμπόδια και δυνατότητες πρόσβασης στην εκπαίδευση

Διεκδικούν ελεύθερα πεζοδρόμια και ηχητικά φανάρια. Ζητούν ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στην κοινωνική ζωή και δυνατότητες πρόσβασης στην εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση. Αγωνίζονται ώστε να μπορούν να κινούνται χωρίς εμπόδια στους δρόμους της πόλης και στον δρόμο της ζωής...

Το λευκό μπαστούνι  είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν ενάντια στις ελλιπείς υποδομές της ελληνικής πολιτείας. Eίναι η θέλησή τους να χαράξουν μόνοι τους την πορεία της ζωής τους. Eίναι το σύμβολο-εργαλείο που τους βοηθά σε αυτήν τη διαδρομή, ενώ το χρώμα του είναι αναγνωριστικό της λειτουργίας του και για όλους τους υπόλοιπους. «Είναι ένα απλό, φιλικό και χρήσιμο μέσο που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στη Γαλλία πριν από περίπου 80 χρόνια. Με αυτό επιδιώκεται η αυτονομία, η ανεξαρτησία και η ασφάλεια στην κίνηση των τυφλών», λέει ο κ. Ηλίας Μαριόλας, πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.  

Η χρήση του λευκού μπαστουνιού διδάσκεται στα δύο κέντρα εκπαίδευσης τυφλών που λειτουργούν στη χώρα μας στην Καλλιθέα και τη Θεσσαλονίκη και στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών αν και τα μέλη του ζητούν από το κράτος να αναλάβει την επιμόρφωση των εκπαιδευτών.

Καμιά δυσκολία δεν κατάφερε να κάμψει τη θέλησή της

Αιμιλία Πυλαρινού. Είναι 21 ετών και έχει περιορισμένη όραση. Φοιτά στο 4ο έτος της Αγγλικής Φιλολογίας, ενώ παράλληλα διδάσκει γραφή και ανάγνωση Μπράιγ στον Φάρο Τυφλών. «Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ρόδα» για την Αιμιλία Πυλαρινού, όπως λέει η ίδια. Όμως, καμιά δυσκολία δεν ήταν αρκετή για να κάμψει την προσωπική της θέληση. Εκτός από αγγλικά, μιλάει ακόμη ιταλικά, ενώ επόμενος στόχος της είναι να μάθει γερμανικά. Αφού πάρει το πτυχίο της θέλει να διδάξει την αγγλική γλώσσα. Παράλληλα, δεν εγκαταλείπει το όνειρό της να ταξιδέψει στην Αμερική για να αναζητήσει την ευκαιρία να αξιοποιήσει ένα άλλο της μεγάλο ταλέντο: το τραγούδι.

«Πολλοί μου λένε καλή η σχολή σου, αλλά πήγαινε και στη σχολή τηλεφωνητών. Δεν θα το κάνω. Θέλω το επάγγελμά μου να είναι αυτό που πραγματικά μου αρέσει. Δεν θέλω να μπω σε καλούπια επειδή οι άλλοι θεωρούν ότι ο τηλεφωνητής είναι το μόνο κατάλληλο επάγγελμα για τους τυφλούς. ‘Ολοι έχουμε όνειρα και πρέπει να τα κυνηγάμε».

Η Αιμιλία, όπως και τόσοι άλλοι φοιτητές με προβλήματα όρασης,  συναντά προβλήματα στη σχολή της καθώς αναγκάζεται να αναλαμβάνει η ίδια την εκτύπωση των πανεπιστημιακών βιβλίων σε σύστημα Μπράιγ. «Αν ήταν όλα όπως πρέπει θα συνέχιζα με μεταπτυχιακό. Δεν έχω, ούτε θέλω ευνοϊκή μεταχείριση. Θα έπρεπε όμως όλα τα πανεπιστημιακά βιβλία να είναι τυπωμένα σε σύστημα Μπράιγ. Αυτό θα επέτρεπε σε περισσότερα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».

Φωτογραφία: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ - Συνέντευξη AΡΓΥΤΩ ΛΥΤΡΑ από το  ethnos.gr