 |
| "Τυφλός γλύπτης" Έξω από το θέατρο της Δώρας Στράτου (Κουκάκι). Γλύπτης: Πέτρος Ρουκουτάκης |
Το έργο του Πέτρου
Ρουκουτάκη ξαφνιάζει ευχάριστα, γιατί σε παρασέρνει με τη διεισδυτική ικανότητά
του, που φτάνει στο βάθος των πραγμάτων αποκαλύπτοντας μια σκληρή αλήθεια.
Βλέποντας συνολικά τη δημιουργική του πορεία, παρατηρεί κανείς το προσωπικό ύφος του κατασταλαγμένου καλλιτέχνη, το γνήσιο ταλέντο, την πλούσια εσωτερικότητα και συνέπεια του ανθρώπου, την τολμηρή του πρόταση.
Βλέποντας συνολικά τη δημιουργική του πορεία, παρατηρεί κανείς το προσωπικό ύφος του κατασταλαγμένου καλλιτέχνη, το γνήσιο ταλέντο, την πλούσια εσωτερικότητα και συνέπεια του ανθρώπου, την τολμηρή του πρόταση.
Από το 1982 και για αρκετά χρόνια δίδαξε
Γλυπτική στους τυφλούς μαθητές του Κ.Ε.Α.Τ., ενώ το 1991 δημιούργησε το
Εργαστήρι Γλυπτικής Κεραμικής του Φάρου Τυφλών Ελλάδος.
Είχε οργανώσει και συμμετείχε σε πολλές
ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Για την προσφορά
του στη Γλυπτική αλλά και για το εκπαιδευτικό του έργο στην τέχνη κατ’
επανάληψη τιμήθηκε από πολλούς οργανισμούς και Ιδρύματα, ενώ το 1994 του απενεμήθη
το βραβείο «Λέων Λεμός» από την Ακαδημία Αθηνών. Το 2005 βραβεύτηκε από τον
Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια για την προσφορά του στην Τέχνη και
τον Πολιτισμό.
«Με τη γλυπτική δεν νιώθω τυφλός»
Ο Πέτρος Ρουκουτάκης έχει στο βιογραφικό του σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Δοξιάδη και αργότερα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης και μια σταθερή όσο και αμετακίνητη πορεία στον χώρο που επέλεξε, αυτόν δηλαδή της τέχνης, η οποία συνεχίζεται και μετά τα 28 του χρόνια, όταν τυφλώνεται, αφού συνεχίζει να δημιουργεί με το φως της ψυχής. «Από τότε που τυφλώθηκα, η γλυπτική είναι το νόημα της ζωής μου, χάρη σ΄ αυτή δεν αισθάνομαι τυφλός. Βλέπεις - δεν βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα, το έντονο συναίσθημα ικανοποίησης την ώρα που δημιουργείς είναι το ίδιο, εφόσον μπορείς να ελέγξεις άνετα το έργο σου μόνο με την αφή σου. Αυτό το άγγιγμα είναι πάνω απ΄ όλα ψυχικό...».
Έχασε την όρασή του στα 28
του χρόνια λόγω του νεανικού διαβήτη από τον οποίο έπασχε. Ζωγράφος και
καθηγητής Καλλιτεχνικών μέχρι τότε, ο Πέτρος Ρουκουτάκης παρέμεινε
δημιουργός αλλά, κατ΄ ανάγκην, σε άλλο εικαστικό πεδίο: ασχολείται πλέον δημιουργικά
με τη γλυπτική. «Απότομα η ζωή μου άλλαξε αρκετά, διαλύθηκε ακόμη και ο πρώτος
γάμος μου. Αυτό με απογοήτευσε πολύ. Για δυο χρόνια δεν ασχολήθηκα καθόλου με
την τέχνη μου. Σιγά σιγά, όμως, ήρθα σε επαφή κι έκανα παρέα με άλλα τυφλά
άτομα και σύντομα διαπίστωσα πως ζούσαν μια χαρά, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα.
Πήρα έτσι κι εγώ κουράγιο, ειδικά όταν έφτιαξα, ως πείραμα, με κλειστά μάτια
ένα μικρό κεφάλι σκύλου από πλαστελίνη. Έβλεπα λιγάκι ακόμα τότε και το
αντίκρισα στο φως, ώσπου είπα μέσα μου: "Ναι, μπορώ να συνεχίσω!" Κι
αυτό τελικά έκανα...» Όνειρα με εικόνες
Με πηγή έμπνευσής του τη γκάμα από νοερές εικόνες, προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, όλα τα υπόλοιπα, όπως περιγράφει, ήταν μάλλον εύκολη υπόθεση για τον ίδιο. «Χρόνια τώρα, θυμάμαι πώς ήταν όλα γύρω μου. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μου, σε σχέση με εκ γενετής τυφλούς καλλιτέχνες. Κατά κάποιο τρόπο οι εικόνες αυτές ανανεώνονται μέσα μου, τις βλέπω ακόμα και στον ύπνο μου. Και σήμερα τα όνειρά μου είναι με εικόνα και, μάλιστα έγχρωμα! Από τη στιγμή, λοιπόν, που έχω τις παραστάσεις αυτές μέσα μου, είναι πολύ εύκολο για μένα και να τις αποδώσω, να τις αποτυπώσω στα έργα μου». Η γλυπτική, άλλωστε, είναι θέμα αφής, τονίζει.
«Έχω χρησιμοποιήσει σχεδόν
τα πάντα: ξεκίνησα με πηλό, ακολούθησαν ξύλο, μάρμαρο και μπρούντζος. Όλα τα
υλικά έχουν την ομορφιά τους, απλά στο μάρμαρο ξοδεύεις περισσότερο χρόνο μέχρι
να αφαιρέσεις τα περιττά κομμάτια από τον όγκο του και να το δουλέψεις». Και συμπληρώνει ότι, ανάλογα με το μέγεθος του υλικού του, χρειάζεται από μία ημέρα έως
και τρεις μήνες, ώσπου να του δώσει τελικά μορφή και σχήμα.
Πηγή:
Αποσπάσματα από ρεπορτάζ του Πέτρου Στεφανή, Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ,
via http://ligery.pblogs.gr/2008
via http://ligery.pblogs.gr/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου